In 1985 werd een "gat" ontdekt in de ozonlaag, boven Antarctica. Deze ontdekking wekte de belangstelling van de internationale gemeenschap. Hetzelfde jaar werd de negatieve impact van bepaalde stoffen (in het bijzonder chloorfluorkoolwaterstoffen) op de ozonlaag voor het eerst officieel erkend in de conventie van Wenen.
De conventie van Wenen werd op 22 maart 1985 ondertekend door achtentwintig partijen, waaronder de Europese Gemeenschap, maar bevat geen enkele dwangmaatregel en voorzag dat bijkomende protocollen aangenomen zouden worden.
Vanuit dit perspectief werd op 16 september 1987, een protocol ondertekend in Montreal voor de beperking van stoffen die de ozonlaag aantasten. Dit trad in 1989 in werking.
Het protocol van Montreal houdt in dat CFK’s (chloorfluorkoolwaterstoffen) progressief verwijderd worden.
Momenteel zijn CFK’s volledig verdwenen, uitgezonderd zeer kleine hoeveelheden die als onmisbaar beschouwd worden voor zeer specifieke toepassingen.
De maatregelen van het Protocol van Montreal zijn versterkt en vier keer geamendeerd:
Londen 1990, Kopenhagen 1992, Montreal 1997 en Beijing 1999.
Momenteel hebben meer dan 190 landen het Protocol van Montreal ondertekend.
Download hte Protocol van MontrealDownload (PDF-506 Ko)